Adios Nonino
Parıldayan bir yıldızdan
çağırıyor beni yanına,
sonsuzluğun ışığıyla
seslendiğinde bana, gideceğim oraya.
Onun ölümüyle birlikte yitirdiğim
o çocuğu soracağım ona,
Nonino’yla beraber beni terk eden çocuğu…
Gel yanıma, dediğinde bana
Yeniden doğacağım… Çünkü…
Ben… kendi toprağıyla yoğurduğu
o memleketin parçasıyım.
Ben… bana hayat veren o İtalyan’ın
kanıyım, canıyım.
Elveda Nonino… yol ne kadar da uzun olacak,
senin yokluğunda.
Istırap ve hüzün, masa ve ekmek!
Ve benim elvedam… Ey, elvedam…
senin sevgine, tütününe, şarabına.
Kim… hiç acımadan, çaldı benden yarımı,
seni alıp götürerek, Nonino?
Belki bir gün ben de, baka baka ardıma,
Senin gibi, elveda, diyeceğim, buraya kadarmış!
Ve bugün benim yaşlı Nonino’m bir çiçek olmuş
Işık, rüzgar, nehir olmuş.
İçimdeki bu sel, dolduruyor onun bıraktığı boşluğu,
benliğimde sürdürüyor onun meydan okuyuşunu.
Kanımda yaşamaya devam ediyor, biliyorum
Onun sesinin yankısını, kendi sesimde duyuyorum,
Ona elveda, elveda Nonino dediğimde,
kulağıma nasıl da boş gelen sesimde.
Ben… kendi toprağıyla yoğurduğu
o memleketin parçasıyım.
Ben… bana hayat veren o İtalyan’ın
kanıyım, canıyım.
Elveda Nonino… Güneşini bırakıp gittin,
benim kaderimde.
Korku tanımaz azmini, aşka olan inancını
Ve o coşkunu… Ey… Senin coşkun,
yollara tohumlar eken coşkun.
Ben senin bal peteğinim,
Şimdi sana ağlayan şu tuz tanesiyim.
Belki, hayata gözlerimi yumduğum gün
Seni göreceğim ve öğreneceğim…
Son diye bir şey olmadığını.
Adios Nonino
Y hoy mi viejo “Nonino” es una planta.
Es la luz, es el viento y es el río…
Este torrente mío lo suplanta,
prolongando en mi ser, su desafío.
Me sucedo en su sangre, lo adivino.
Y presiento en mi voz, su propio eco.
Esta voz que una vez, me sonó a hueco
cuando le dije adiós Adiós “Nonino”.
¡Soy…! La raíz, del país
que amasó con su arcilla…
¡Soy…! Sangre y piel,
del “tano” aquel,
que me dio su semilla.
Adiós “Nonino”… Dejaste tu sol,
en mi destino.
Tu ardor sin miedo, tu credo de amor.
Y ese afán… ¡Ay…! Tu afán
por sembrar de esperanza el camino.
Soy tu panal y esta gota de sal,
que hoy te llora “Nonino”.
Tal vez el día que se corte mi piolín,
te veré y sabré… Que no hay fin.
Söz-Müzik;Astor Piazolla
Tangojean.net için çeviren;Baris Yildirim