Fotoğraf çekmek ve çektirmek oldum olası beni çok mutlu eder. Fotoğraf karesinin içinde kendim de varsam mutluluk katsayım kümülatif bir ivmeyle artar. Bununla beraber, arkadaşlarım tecrübelidir bilir, çekilen her fotoğrafı beğenmem, defalarca tekrar tekrar çektirmekten hiç yorulmam.
Ancak, ben yorulmasam da fotoğrafı çeken kişi için her zaman aynı durum söz konusu olmayabilir, yorulabilir, sıkılabilir, bir türlü istediğim gibi çekemez, benim beğendiğimi o beğenmez, beni değil gider başkalarını çeker, alın size bunun gibi bir sürü problem… İşte bu yüzden “selfie” benim fotoğraf keyfime keyif katıyor bir süredir, sınırsız ve özellikle bağımsız bir fotoğraf keyfi, daha ne olsun ?
Tango yapmak da beni çok mutlu ediyor. Ancak dansta karşıdan enerji doğru gelmiyorken, istediğim tutuşu yapamıyorken, gereksiz ve sert yönlendirmelerle duruşum bozuluyorken aynı mutluluktan bahsetmek mümkün mü? Zaman zaman düşünüyorum benim dans hevesim neden benim kontrol edemediğim sebeplerle törpüleniyor?
İşte bu yüzden aklıma geldi, tango’nun “selfie” yada “özçekim” versiyonu nasıl olurdu ?
Elbette ki tango yapmak selfie yapmaya benzemez, elbette ki tartışmasız tango iki kişi ile güzel, birbirini tamamlayan enerji akışı ile bir bütündür. Yeter ki bu enerji bozulmadan akmaya devam etsin, ne kadın ne de erkek üzerine düşeni yapmayı ihmal etmesin ve enerji kesilmesin. Aslında, hep vurguladığım gibi, hem kadın yani takipçi, hem de erkek yani lider dansta zaten “bağımsız”, her iki taraf da kendi dansından sorumlu. Diğer bir deyişle; nasıl en iyi fotoğrafımı selfie ile kendim çekiyorsam, en keyif aldığım dansımı da kendimden beklentim en yüksek olduğunda yapacağım. Dansta hem kadın hem erkek bunu fark ettiğinde sonucu düşünebiliyor musunuz ?
O halde yazardan ana fikir; mutlu olmaya, güzel İstanbul manzaralarında selfie ile, kalabalık pistlerde ise enerji akışı hiç kesilmeyen tango ile devam…