“Kavgamı ettim, şimdi ağlamaya gidiyorum” diyen Piazzola…
Ne “yeni şeylere” pek ısınabildim ne de Piazzola’cıyım ama şu zarafet…
Bir dönem Astor Piazzola ile Leopoldo Federico arasında mektuplaşmalar olur. Piazzola ile Federico bu mektuplarda birbirlerine karşı, kendi usluplarınca, sevgilerini ifade ederler. 1989 yılında Piazzola, New York’tan Federico’ya bir mektup gönderir:
“Hala D’Arienzo ve benzerleri gibi düşünmeye devam ediyorsun: Ritim kaygısıyla. Gardel’in hiçbir zaman ritmi olmadı ama O, tangonun kendisiydi. Oğlum, sen hala 40’lardaki gibi çalıyorsun ama artık bu işlemiyor. Sana böyle kızdığım için üzgünüm ama seni sevdiğim için böyle üstüne geliyorum. Sana yazıyorum çünkü sen, Leopoldo Federico’sun. Artık daha fazla geleceğe karşı durma. Bana yaz. Dostun, Astor.”
Gecikmeden cevap gelir:
“Sen, kökleri Gobbi’den, Salgan’dan, Troilo’dan ya da Di Sarli’den gelen bir tangoyu kabul etmiyor musun? Astor bana kızma, ben geleceğe karşı durmuyorum. Beni biraz anlamanı istiyorum. Sen acayip bir dahisin ve hiçbir zaman kimseyle hemfikir olamazsın; çünkü sen busun. Gurur duyduğum bir şey var ki, o da geçmişte senin yanında oturmuş olmak. Ve daha da önemlisi, beni sevdiğini ve takdir ettiğini bilmek. Benim için de aynısı, hatta daha fazlası geçerli.”
Her zamanki gibi son söz Piazzola’nındır:
“Asabi yapımdan dolayı hayatımda çoğu zaman sinirimi kavgayla çıkardım. Biriyle kavga ettikten sonra, gidip ağlardım. Maffia, Laurenz, Troilo, Salgan ve özellikle de seni hala çok beğeniyorum. Israrla söylüyorum: tango ölmedi, tangoyu öldüren tangocular. 46’daki orkestrayı hiçbir zaman unutmayacağım ama hala aynı şekilde çalarsam, bir tane daha benzerinden olacak. Şunu ciddiyetle söylüyorum ki Leopoldo, günün birinde beşliye iki bandoneon koyacak olursam eğer, biri ben diğeri sen olacak. Seni seviyorum ve sana hayranım. Tanrı seni, ve ellerini korusun. Kavgamı ettim, şimdi ağlamaya gidiyorum. Astor Piazzola.”
(Kaynak: Revista RUMBOS; 26/07/2009, sayfa 18)
Çeviren: Özge Orhan