Jorge Valdez (27 Ocak 1932-21 Şubat 2002). Şarkıcı ve besteci. Gerçek ismi: Leo Mario Vitale.
Çocukların oyun oynamaya başladığı çağda o zaten çoktan Buenos Aires’te müzik yapmaya
başlamıştı. Bu yüzden Jorge Valdez tangonun cinleriyle irtibata geçen büyük vokalistler grubuna
dahildir.
Doğuştan hassasiyete sahip olarak Leo, Buenos Aires’te Villa Urquiza civarında doğdu. Erken
yaşından itibaren müzikle tanıştı ve müzik yapmaya başladı. On yaşındayken annesinin ona piyano
çalmasını önermesi önemli bir adımdır. Çalgıcı olarak yetenekliydi ve iyi karakteri çalışmalarında
hızla ilerlemesine yol açtı. Beş yıl sonra. “El Piano en la Argentina” adlı radyo programında ortaya
çıktı.
Ancak en büyük tutkusu şarkı söylemekti ve bu eğilimini aile ve arkadaş toplantılarında, daha sonra
ise şehir lokallerinde şarkı söylemeye başlayarak göstermeye başladı.Juan D’Arienzo Orkestrası’nda
bandoneon müzisyeni Carlos Lazzari, onu Villa Devoto’da Aconcagua sinema ve tiyatrosunda
duyuyor ve onu orkestranın lideriyle tanıştırıyor. “Eras como la flor”, “Remembranza” ve “Quemá
esas cartas” valsini seslendirir. Sınavı geçer ve 1957 yılında Jorge Valdez lakabıyla “Rey del
Compás” tarafından yönetilen orkestraya Mario Bustos’a Alberto Echagüe ve Armando Laborde
yerine eşlik etmek için katılır. 8 Mayıs 1957’de ilk kaydını “Andante por Dios”la yapar. Bunu “Destino
de flor”, “La calesita” ve en ünlü boleronun tango versiyonu “El reloj” takip eder.
Orkestrada çalışma süresi boyunca 117 parça kaydetti. Bunlardan 13’ü düetti. Bu düetleri öncelikle
Mario Bustos’la sonra kronolojik sırayla- Horacio Palma, Héctor Millán ve 1964’te yeniden orkestraya
katılan Armando Laborde’yle yapmıştır. Bu eserlerin kaydı sırasında Jorge Valdez tarafından
kaydedilen parçalar arasındaki ikili düzenlemede en başarılı parça diğer şarkıcı olarak Mario
Bustos’la olan “Baldosa floja”dır.
D’Arienzo’yla yaptığı kayıtlardan en çok bunları hatırlarız: “Adiós Chantecler”, “Remembranza”,
“Estrella”, “La calesita”, “En el cielo”, “Casita de nácar”, “Hasta siempre amor”, “Se llamaba Eduardo
Arolas”, “Ave de paso”, “Clavel del aire”, “Adiós corazón”, “Un solo minuto de amor”, “Marinera”, “Tu
noche es mi noche” ve “Chirusa”.
Bu eserlerinden en sonuncusu “Chirusa” hakkında biraz bahsetmek gerekirse Juan D’Arienzo ve
Nolo López tarafından yirmilerde yazıldı ve üç kere yazarı tarafından kaydedildi. İlki 1928’de Carlos
Dante tarafından söylenendir. İkincisi 17 Mayıs 1940’ta Alberto Reynal’la yapılandır ve sonuncusu
ise 29 Ekim 1958’de Valdez’le olandır.
Yakın arkadaşı Roberto Mancini tarafından söylenen “Divine Fat Man” ya da “Cuore”, şüphe
götürmez şekilde sıcak ve melodik diye yorumlanabilir. O yüksek seslerden ve zengin yüksek
tonlardan oluşan bir müzik yapan tarlakuşu gibiydi.
18 Kasım 1964’te Juan D’Arienzo “Amor de verano”yla son tangosunu yaptı. Bunu takip eden yıl
orkestradan ayrıldı ve yerine Osvaldo Ramos geçti. Daha sonra Florindo Sassone (gerçek adını
gizleyerek Osvaldo De Sanctis) ile söyledi.
Sonradan repertuarını tekrarlayan ve ayrıca “Gricel”, “En esta tarde gris”, “Carillón de la Merced”,
“Verdemar”, “Nubes de humo” ve diğerlerini ekleyen maestro Osvaldo Requena’yla kayıtlar yaptı.
Daha sonra “Barrio de tango”, “Fuimos”, “La canción de Buenos Aires”, “La vi llegar”, “Mimí Pinsón”,
“Por una cabeza”, “Una piba como vos” ve “Cuando un amigos se va” gibi parçaları Alberto Di Paulo
yönetimindeki orkestra eşliğinde kaydetti.
Rafael Brescia tarafından bize anlatılan bir anekdot vardır. Sonraları birçok vesileyle ona gitarıyla
eşlik etmiştir. Doksanlarda Brescia, Carlos Gardel’in sesiyle bir kayıt yapar; ancak genelde eşlik
eden gitaristleri değiştirmiştir:Jorge’nin arabamda olduğu bir gün ona bu kaseti dinlettim. Kaseti
dinlerken gözünden aşağı süzülen bir damla gördüm. Bu benim çalışmanın en büyük ödülüydü.
Valdez solo kariyeri boyunca Carlos Dante, Alberto Morán, Floreal Ruiz ve Ricardo Ruiz ve orkestra
lideri olarak Jorge Dragone’le değişik tango gruplarına katıldı. Bu turlar Amerika’da değişik
sahnelerde olma imkanı tanıdı.
D’Arienzo’yla çalıştığı süre boyunca kaydettiği kayıtlar Kolombiya’da onu çok popüler yaptı. İnsanlar
onu idol olarak kabul edip tiyatrolardaki, kolezyumlardaki ve boğa savaşı alanlarındaki
performanslarını bugün bile takdir ve sevgiyle hatırlamaktadır.
Raúl Iriarte, eski vokalist Miguel Caló ile birlikte ve Bogotá’da verdiği başarılı konser sayesinde Juan
Carlos Godoy, Armando Moreno, Jorge Ortiz, Oscar Larroca ve Roberto Mancini yanında çıkması
için davet aldı. 2001’de bu ülkede son kez çıktı. Ayrıca Avustralya’da da sahne aldı. Melbourne ve
Sidney sesinden ve tarzından etkilendiler.
Bütün bunlardan önce Nisan 1990’da Jorge, Dock Sur yakınlarında yeni Buenos Aires-La Plata
yolunda bir araba kazası geçirdi. Yaralandı ve Fiorito hastanesine götürüldü. Dilinde büyük bir kesik
vardı ve uzun bir tedavi sürecinden sonra iyileşebildi.
Bu arada Jorge hayal kırıklığı yaşıyordu ve şarkı söyleme işini bırakacak gibiydi. Ancak arkadaşları
devam etmesi ve yeni çalışmalar yapması için desteklediler. Álvarez Jonte ve Boyacá’da “Rincón de
los Artistas” adındaki bir mekanda yeniden ortaya çıkar.Ancak eskisi gibi olmadığını hisseder. Öyle
ya da böyle sahnedeki şovunu bitirir ve kızgınlıkla partnerine “Ben insanları aldatıyorum ve bu benim
yapmak istediğim bir şey değil” der.
Buna rağmen sesini eski normal haline getirebilmek için eğitimine devam etti. Ancak bu ne yazık ki o
kadar kolay değildi. Yüksek sesleri çıkarabilecek bir sese sahipti, kısık sesler için uygun değildi.
Doğuştan teknik yeteneği ve güçlü iradesiyle bütün zorlukları geride bırakarak müzik dünyasına geri
döndü.
Ancak bütün sorunların üstesinden gelen Jorge Valdez, eşi Laura’nın ölümüyle kendini
toparlayamadı. Bütün arkadaşlarının desteği ve kızının sevgisi bile onun büyük bir depresyona
girmesini engelleyemedi.
Buenos Aires’teki tango mekanlarından Mar del Plata and Tucumán’da görünmeye devam etti;
ancak eskisi gibi değildi ve Sanatorio Colegiales of the Federal Capital’da kırık kalbi ve büyük
üzüntüsüyle öldü. Valdez iki parça besteledi: Celso Amato’nun işbirliği ve Raúl Hormaza’nın
sözleriyle “Por favor no vuelvas” ve sözleri Santiago Adamini’ye ait olan “Olvidemos todo”. Bu iki
parçayı da Juan D’Arienzo Orkestrası’yla kaydetti.
José Pedro Aresi and Roberto Mancini